Zoals veel lezers van deze nieuwsbrief inmiddels bekend zal zijn, heeft de Amsterdamse rechtbank in een spectaculair -d.d.15 januari jl. gewezen- vonnis uitgemaakt, dat ten behoeve van Deliveroo werkzame maaltijdbezorgers opereren op basis van een arbeidsovereenkomst.

Spectaculair, omdat een (andere) kantonrechter van diezelfde rechtbank in een vergelijkbare zaak -zes maanden geleden- had geoordeeld, dat de rechtsverhouding tussen Deliveroo en een maaltijdbezorger gekwalificeerd moest worden als een opdrachtovereenkomst. Dat is een overeenkomst die voor een werkgever aanzienlijk minder “knelt”, omdat je dan niet gebonden bent aan allerhande dwingendrechtelijke bepalingen die uit de wet -en/of een mogelijk toepasselijke cao- voortvloeien (zoals bijvoorbeeld betalen van minimumloon, toekennen van vakantiedagen, doorbetalen van loon bij ziekte).  

De kantonrechter is met name tot zijn uitspraak gekomen, omdat het bezorgers betrof, die eerder (wél) op basis van een arbeidsovereenkomst werkzaam waren geweest, welke overeenkomsten daarna werden omgezet in een opdrachtovereenkomst (terwijl de werkwijze niet wezenlijk veranderde). Los daarvan moet afgewacht worden of de uitspraak ook in hoger beroep stand houdt (want dat heeft Deliveroo aangekondigd). 

Voor de praktijk is in elk geval de les, dat werkgevers een zeker risico lopen als zij aan de ketens van een arbeidsovereenkomst willen ontsnappen door de relatie met zo’n werknemer om te zetten in een opdrachtovereenkomst: díe overeenkomst blijft gereserveerd voor rechtsverhoudingen, waarin de werkgever geen gezag over degene die voor hem werkzaam is kan uitoefenen (zoals bijv. een kapper, een architect, een computer-engineer, een huwelijksfotograaf of -last but not least- een advocaat).  

Meer vragen?  

Voor meer vragen over arbeidsrecht kan u terecht bij Hein Snijders en Jan de Jonge.